Τι είναι η νόσος Peyronie;
Η νόσος Peyronie (Περονι) είναι μία ειδική πάθηση του πέους η οποία χαρακτηρίζεται από την παρουσία ινωτικών διαταραχών στο λευκό χιτώνα του πέους και/ή στο διάφραγμα μεταξύ των σηραγγωδών σωμάτων. Οι συνηθισμένες παραμορφώσεις περιλαμβάνουν κάμψη του πέους, βράχυνση του πέους, στένωμα του πέους και παραμορφώσεις σε μορφή κλεψύδρας. Η νόσος Peyronie (Περονι) συσχετίζεται με στυτική δυσλειτουργία η οποία μπορεί να είναι αρτηριακής ή φλεβοαποφρακτικής αιτιολογίας ή και τα δύο. Ένα συνηθισμένο πρώιμο σύμπτωμα της νόσου Peyronie (Περονι) είναι η αίσθηση πόνου στο πέος κατά τη διάρκεια της στύσης. Στους περισσότερους ασθενείς ο πόνος υποχωρεί με ή χωρίς θεραπεία μέσα σε 6 με 18 μήνες από την έναρξη. Σε πολλούς ασθενείς η νόσος Peyronie (Περονι) ξεκινά ξαφνικά με εξελικτική πορεία και περνά γρήγορα από φάσεις με αλλαγές στην τοποθεσία και το μέγεθος της πλάκας όπως επίσης με αλλαγές στην κατεύθυνση και το βαθμό της κάμψης.
Στην πλειοψηφία των ασθενών η νόσος Peyronie (Περονι) διακρίνεται σε μία οξεία φλεγμονώδη φάση η οποία συνοδεύεται από πόνο στη στύση και έπειτα ακολουθεί μία ενδιάμεση φάση η οποία καταλήγει σε ένα τελικό στάδιο, η επονομαζόμενη χρόνια φάση, στην οποία δεν παρατηρείται περαιτέρω εξέλιξη. Στην πλειοψηφία των ασθενών η νόσος Peyronie (Περονι) φτάνει στο τελικό της στάδιο μέσα σε 3 χρόνια και μόνο σε λίγους συμβαίνουν υποτροπές μετά από αυτό το χρονικό διάστημα.
Επιδημιολογία της νόσου Peyronie (Περονι)
Η νόσος Peyronie (Περονι) δεν είναι μία σπάνια διαταραχή και το ποσοστό επιπολασμού στους ενήλικες άνδρες κυμαίνεται μεταξύ 3 με 9%. Η εμφάνιση της νόσου Peyronie (Περονι) κάτω από την ηλικία των 20 έχει περιγραφεί αλλά θεωρείται σπάνια εξαίρεση. Τα δεδομένα δείχνουν ότι η πλειοψηφία των ασθενών με νόσο Peyronie (Περονι) βρίσκεται στην ηλικία των 40 και των 50. Ασθενείς με αυξημένο κίνδυνο είναι αυτοί που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, έχουν υποστεί ριζική προστατεκτομή, και αυτοί που βρίσκονται σε αιμοκάθαρση. Ορισμένες ασθένειες του κολλαγόνου όπως η νόσος Dupuytren και η νόσος Ledderhose σχετίζονται με τη νόσο Peyronie (Περονι). Άλλες ασθένειες που σχετίζονται με τη νόσο Peyronie (Περονι) είναι η υπέρταση, η δυσλιπιδαιμία και ο υπογοναδισμός. Χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης μπορεί να παίζουν ρόλο στην παθογένεση της νόσου Peyronie (Περονι) γιατί τα ανδρογόνα επηρεάζουν το μεταβολισμό του κολλαγόνου.
Αιτίες της νόσου Peyronie (Περονι)
Τα διάφορα ιστολογικά στάδια της νόσου Peyronie (Περονι) παρομοιάζουν τη φυσιολογική πορεία της επούλωσης ενός τραύματος. Έτσι λοιπόν η νόσος Peyronie (Περονι) θεωρείται μία διαταραχή της επούλωσης μετά από ένα μικροτραύμα του πέους και η οποία διαταραχή έχει γενετικό υπόβαθρο. Στα πρώτα στάδια κυριαρχούν τα φλεγμονώδη στοιχεία τα οποία συνοδεύονται από αίσθημα πόνου ιδίως στη φάση της στύσης. Διάφοροι μοριακοί παράγοντες (διάφορες κυτοκίνες και ελεύθερες ρίζες) ανευρίσκονται στην έναρξη της ασθένειας οι οποίοι οδηγούν σε αρρύθμιστη εναπόθεση φιμπρονεκτίνης και κολλαγόνου. Αυτή η διαδικασία καταλήγει στο σχηματισμό μίας πλάκας με εγκοπές. Υπάρχουν αλλοιώσεις τόσο στην κατανομή της ελαστίνης μέσα στο λευκό χιτώνα όσο και της αναλογίας ελαστίνης προς κολλαγόνου, οι οποίες προκαλούν την ανελαστική φύση της ίνωσης και οδηγούν σε μάζεμα του πέους. Επιπλέον μπορεί να υπάρχει γενετική προδιάθεση η οποία προκαλεί μετά το τραύμα, υπερέκφραση του παράγοντα TGF-β1 και ινοβλαστών, και η οποία παίζει καίριο ρόλο στην εμφάνιση κλινικών συμπτωμάτων της νόσου Peyronie (Περονι).
ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ PEYRONIE
Κλινική εκτίμηση της νόσου Peyronie (Περονι)
Ατομικό ιστορικό
Περιλαμβάνει την εκτίμηση της έναρξης και της διάρκειας των συμπτωμάτων, την παρουσία ή όχι πόνου, την ύπαρξη ψηλαφητών οζιδίων/πλακών και την τοποθεσία και έκταση των πεϊκών δυσμορφιών. Ο ασθενής θα πρέπει να ερωτάται για τυχόν κάταγμα πέους ή αν είχε κάποιο γεγονός στο οποίο η στύση χάθηκε με συνοδό πόνο και άκουσμα ενός ήχου σαν κρακ ανεξάρτητα από το αν υπήρξε αιμάτωμα και πρήξιμο. Θα πρέπει να εκτιμάται η στυτική λειτουργία και κατά πόσον η κάμψη του πέους επηρεάζει τη δυνατότητα ή όχι σεξουαλικής επαφής. Ο ασθενής θα πρέπει να ερωτηθεί για παράγοντες κινδύνου όπως διαβήτης, υπέρταση, δυσλιπιδαιμία ή υπογοναδισμό.
Οικογενειακό ιστορικό.
Τυχόν οικογενειακό ιστορικό για νόσο Peyronie (Περονι) ή νόσο Dupuytren μπορεί να αποκαλύπτει ένα γενετικό υπόβαθρο.
Ιστορικό Νόσου.
Περιλαμβάνει την εκτίμηση της γωνίας και κατεύθυνσης της κάμψης του πέους. Το 70% των ασθενών με νόσο Peyronie (Περονι) παραπονιούνται ότι το πέος έχει γίνει πιο κοντό. Ο βαθμός βράχυνσης του πέους παρουσιάζει μεγάλη ποικιλομορφία και κυμαίνεται από 1 έως 2 εκατοστά μέχρι και 6 έως 10 εκατοστά.
Κλινική εξέταση για νόσο Peyronie (Περονι).
Η κλινική εξέταση του πέους είναι εξαιρετικά σημαντική και περιλαμβάνει τη μέτρηση του μήκους του τεντωμένου πέους, την ψηλάφηση των σημείων που ανευρίσκονται πλάκες και τον κλινικό έλεγχο για συμπτώματα των νόσων Dupuytrent και Ledderhose.
Εργαστηριακές εξετάσεις.
Από τη στιγμή που είναι αποδεδειγμένο ότι η νόσος Peyronie (Περονι) σχετίζεται με διαβήτη και υπογοναδισμός θα πρέπει να γίνεται έλεγχος για τα επίπεδα σακχάρου, γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης, ολικής και ελεύθερης τεστοστερόνης.
Απεικονιστικές εξετάσεις.
Υπερηχογραφικός έλεγχος και τρίπλεξ πέους.
Ο υπέρηχος είναι ένα χρήσιμο διαγνωστικό εργαλείο για τους ασθενείς με νόσο Peyronie (Περονι). Τα τυπικά υπερηχογραφικά ευρήματα της νόσου Peyronie (Περονι) περιλαμβάνουν πάχυνση του λευκού χιτώνα, αποτιτανώσεις, ίνωση των σηραγγωδών σωμάτων και ίνωση του διαφράγματος μεταξύ των σηραγγωδών σωμάτων. Ασβεστοποίηση των πλακών εμφανίζεται στο 30% των ανδρών και δεν είναι χαρακτηριστικό ωρίμανσης της νόσου. Ο υπέρηχος είναι αξιόπιστος μόνο σε ασθενείς στους οποίους οι πλάκες είναι έστω και μερικών ασβεστοποιημένες, ειδάλλως τα υπερηχογραφικά ευρήματα είναι ασαφή. Επειδή πολλοί άνδρες με νόσο Peyronie (Περονι) πάσχουν με ταυτόχρονη στυτική δυσλειτουργία συνιστάται να γίνει ένα triplex πέους μετά από ενδοπεϊκή ένεση.
Μαγνητική τομογραφία
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μαγνητική τομογραφία μας δίνει μία πολύ πιο αξιόπιστη και λεπτομερή απεικόνιση των πλακών της νόσου Peyronie (Περονι) σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη μέθοδο. Είναι όμως ακριβή και χρονοβόρα μέθοδος και γίνεται μόνο σε ειδικές περιπτώσεις όπως π.χ. σε ασθενείς με νόσο Peyronie (Περονι) μετά από πεϊκή πρόθεση.
Κλινική εκτίμηση της κάμψης του πέους
Το πιο σημαντικό κομμάτι της κλινικής εκτίμησης στη νόσο Peyronie (Περονι), είναι η αντικειμενική μέτρηση του είδους και του βαθμού της κάμψης του πέους σε στύση. Η πιο αξιόπιστη τεχνική είναι η πρόκληση μίας τεχνητής στύσης με ενδοπεϊκή έγχυση αγγειοδιασταλτικής ουσίας. Η κάμψη του πέους μετριέται με μοιρογνωμόνιο και το πάχος του πέους με μία μεζούρα. Η εκτίμηση της κάμψης είναι καλύτερο να γίνει σε όρθια θέση γιατί μπορεί να υπάρχει και πλάγια κάμψη εκτός από τη ραχιαία. Η μέθοδος αυτή είναι πιο αξιόπιστη από τις αυτοαναφερόμενες εκτιμήσεις της κάμψης από τον ασθενή ή της εκτίμησης μέσω φωτογραφίας.
ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΠΕΟΥΣ
Μάθετε περισσότερα για τις τεχνικές μεγέθυνσης του πέους κάνωντας κλικ εδώ...
